نگاه اکتیو:سریال «پوست شیر» این روزها به یک اتفاق ویژه بدل شده و نام آن در هر محفل دوستانه و خانوادگی شنیده می شود؛ سریالی که توانسته با فیلمنامه ای منسجم و کم نقص و انتخاب عوامل هوشمندانه؛ به صورت فاحش کیفیتی فراتر از محصولات در حال پخش نمایش آنلاین داشته باشد و در کنار سریال های جریان ساز این مدیوم قرار بگیرد.
سریال برادران محمودی یک روایت عاشقانه است که در ایران کمتر به آن پرداخته شده؛ می‌توان گفت مفهوم عشق در این سریال باز تعریف شده و جدا از برخی کلیشه های مرسوم؛ روایتگر یک عاشقانه پدر و فرزندی است؛ پدری که سال ها از دختر خود دور بوده و حالا پس از سال ها جدایی با بحرانی هولناک مواجه است.نعیم از یک غربت وارد یک رویای شیرین می شود اما به سرعت به غربت خویش برمی گردد و وارد کابوسی می شود که در آن امکان گریز نیست.
«پوست شیر» دو ترکیب طلایی دارد اولی تقابل نعیم و مشکات و دومی همراهی نعیم و رضا پروانه.در این سریال شاهد رفاقت هایی هستیم که شاید در زندگی کلونی جامعه فعلی کم نظیر باشد.
تصویربرداری «پوست شیر» یکی از نقاط قوت آن است؛ قاب بندی های خلاقانه و منتقل کننده درست حس صحنه از ویژگی های مهم آن است.
نعیم به مرور در حال تبدیل شدن به یک ضد قهرمان است؛ ضد قهرمانی که مخاطب از کنش های او متعجب نمی شود و رنگ نمایشی و تصنعی به خود نمی گیرد.این ارتباط به گونه ای است که مرز بین قهرمان و ضد قهرمان قابل تشخیص نیست و روایت، سوال های چالش برانگیزی را در ذهن مخاطب ایحاد می کند.باید دید این سریال در ادامه چه مسیری را طی خواهد کرد.
«پوست شیر»، سریالی در ستایش عشق: غریبه آشنا
